Lieve papa,

Toen ik nog een klein meisje was, dacht ik dat jij in de magische toverdrank van Panoramix was gevallen…de verhalen die ik mama over jou hoorde vertellen van hoe jij het huis van bompa poes helemaal eigenhandig hebt verbouwd, de zware steunbalken die jij kon dragen, het diepduiken, parachute springen, grotten waarin jij afdaalde aan touwen, bomen die jij met wortel en al uit de grond kon trekken, dit en zoveel meer, spraken tot mijn verbeelding. Er was niets wat jij niet kon, niets wat jij niet durfde, geen enkele uitdaging ging je uit de weg. Je deed het allemaal. Je kracht leek eindeloos…

Elke avond als je thuiskwam na een werkdag bij de genie, wist je al onze belevingen en verhalen al…we geloofden echt dat jij een kristallen bol had waarin jij alles zag wat Ben en ik deden. Wat we niet wisten was dat mama al met jou had gebeld om alles te vertellen J Grote Smurf die bij jou op kantoor stond, kregen we enkel te zien bij het Sinterklaas feest in de Kazerne, een moment waar Ben en ik een heel jaar reikhalzend naar uitkeken. ’s Avonds voor het slapengaan deed je ons schaterlachen als ‘de mierrekes’ kwamen, dan kriebelde je ons tot we kapot gingen van lachen. Zo stoer en sterk je was als soldaat, zo lief kon je zijn als grote knuffelbeer.

Urenlang kon ik aan je lippen hangen terwijl je me vertelde je me aan de keukentafel vertelde over  archeologische vondsten, wetenschappelijke onderzoeken, de geheimen van de piramides en farao’s uit het Oude Egypte, mystieke beschavingen, het gezonken continent Lemurië, de legende van Atlantis en hoe bijzonder de mensheid was ten tijde van deze beschaving waarin de mensheid helemaal ‘ontwaakt was in al haar zintuigen’, aura’s kon zien en orakels van waarzegging kon raadplegen.

De ‘P-taal’ was onze geheime code taal waarin we dingen konden zeggen tegen elkaar die niemand anders kon verstaan…Je inspireerde me ook in het schrijven van opstellen voor school over kabouters en elfjes, mystieke figuren die voor jou helemaal tot leven kwamen elke keer je erover sprak.

Al snel leerde je ons liedjes aan en zong en begeleidde je ons op je gitaar. Ten little duck came out to play…Overal waar we dat liedje zongen, zongen andere kindjes het vrolijk mee. Maar het liefst van al zong ik met jou, zowel in het kinder-en ouderskoor of gewoon thuis aan de keukentafel. Op onze vele wandelingen in de Provence droeg je je liefde voor de bergen en de natuur over door stil te staan bij elke mooie bloem, boom of vogel die we toevallig tegenkwamen tot we samen van het prachtige uitzicht konden genieten eens we de bergtop bereikten.

Toen je mijn portret van mijn communiefoto tekende, dacht ik dat je het had afgekalkeerd, maar dat was helemaal niet, ik kon haast niet geloven dat iemand zo mooi kon tekenen... Je kon werkelijk alles! Zingen, schilderen, tekenen, muziek maken, sporten, duiken, mountainbiken, parachute springen, urenlang wandelen in de Gorges…Niets was er dat jij niet kon of niet deed…ik keek zo enorm naar je op, kon haast niet geloven dat een papa zoveel kon…

Ik erfde van jou niet enkel de liefde voor muziek, zingen, natuurwandelen, ook je passie voor de oudheid, bruggenbouw en interesse voor leger voertuigen, bruggenbouw, bommenwerpers en straaljagers. Als 14-jarige decoreerden de F-16 posters van de VOXX die je meebracht mijn kamer, en ging ik helemaal uit m’n dak tijdens de airshows en opendeurdagen bij het 11ste genie. Elke keer ik je zag doedelzak speelde in de band, kreeg ik tranen in mijn ogen, zo trots en fier ik op je was, onbeschrijflijk.

Buiten al deze kostbare herinneringen die voor altijd levendig blijven in het heiligdom van mijn hart, zijn er ook ontelbare momenten geweest dat we botsten op veel vlakken. Hoewel jullie me geadopteerd hadden, leek het wel dat ik al mijn passies en kwaliteiten van papa geërfd had. Zo fel leken we op elkaar…

Mama heeft zo enorm goed voor jou gezorgd, dag in dag uit…for better, for worse, ze week geen seconde van je zijde.
Meermaals werd je ‘stervende’ tot klinisch dood verklaard, maar telkens verstomde je de medische wereld door er wonderwel door te komen. ’Papi vecht als een leeuw, kijk, hij komt er weer door’ zei Jesse elke keer je in het ziekenhuis belandde. Tot deze laatste keer… mama en ik waren bij jou tijdens de pijn en angsten die jou teisterden tot op het laatste moment. Ik heb voor jou gezongen, en mama en ik hielden je hand vast, stelden je gerust en waren er zeker van dat Bompa, Bomma, Irène en Micky Poes op je stonden te wachten…Je hebt je laatste battle zo moedig gevochten.
En daarom papa, krijg jij van ons allemaal, van Ben, Jasmijn, Harte, Jesse, mama en van mij de medaille van meest dappere genie ooit. 

Pasen zal voor ons niet meer hetzelfde zijn…bij het openkomen van de bloemknopjes van de magnolia en de kersen bloesems ben je heengegaan…In Japan noemen ze deze periode ‘Sakura’: die de schoonheid, vergankelijkheid, dood en hergeboorte symboliseert.

Alles wat je ons naliet aan herinneringen, levenswijsheid en impressies leeft verder in ons hart.

Men zegt dat je vaak pas, na het heengaan van een geliefde persoon, leert wat die persoon in jouw leven bracht, iets wat je enkel kan begrijpen en zien als je erop kan terug kijken. Kort voordat je ziel je aards lichaam verliet papa, heb ik twee rillingen door me heen voelen gaan, het voelde aan als een geschenk, een kracht die je me enkel kon geven wanneer je zelf dit aardse bestaan verliet. Ik droomde ook een paar dagen na je heengaan dat je me een geschenk gaf en zei ‘je zal de schat binnenin dit geschenk nog ontdekken’. Nu al voelt het dat je spirit me begeleidt en met de herinnering aan jou zal ik vliegen op jouw vleugels.

Toen ik een paar dagen na je heengaan door de storm fietste, liep Jesse voorop. Hij draaide zich op en riep luidkeels ‘mama, kijk, een driedubbele regenboog!!!’ en als kers op de taart, vlogen er twee straaljagers door…

En wanneer ik met mama de rouwbrieven was aan het voorbereiden, speelde radio Minerva op de achtergrond het liedje ‘In den Hemel is’t Plezant’ af… Ook al ben je niet meer fysiek in ons midden, je knipoogt nog regelmatig naar ons.

Jesse zei me een paar jaar geleden ‘We hebben twee harten mama, eentje in ons lichaam en eentje in onze ziel. En als we sterven, stijg de ziel op, en blijven we voor altijd verbonden met elkaar in onze hartjes. Die ziel wordt dan een sterretje, en als dat sterretje ontploft, komt het weer naar beneden.’

De tijd is gekomen om je plaats te nemen tussen de sterren papa, en ons van daaruit verder te begeleiden.

Roger werd geboren op 26.10.1939, als derde kind van Benjamin en Clothilde Van kuyk-Peeters. Vader was militair en moeder secretaresse.
Toen Roger 6 maanden oud was, brak de oorlog uit. De familie moeder, kinderen, tantes en nichten vluchtten naar Londen om veilig te zijn. Ze zijn daar echter tot 4 maal toe gebombardeerd met totale vernieling van huis en huisraad.
Maar gelukkig hebben ze het telkens overleefd, met enkel de kleren die ze aanhadden.
Gedurende de oorlog bleef de familie in Londen.
Toen Roger naar school moest gaan, beviel hem dat niet zo goed, hij is dan maar gaan lopen uit school, zonder de weg naar huis te weten. Dan is hij op een bank op het pleintje blijven wachten tot zijn moeder hem van school zou ophalen. Toen hij 5 jaar was, zijn ze naar België terug gekeerd.
Op 12-jarige leeftijd is zijn moeder overleden.
Dan is zijn 12 jarig oudere zus Irène gehuwd en zijn 10 jaar oudere broer Raymond vertrokken naar de Koninklijke Militaire school.

Roger bleef dus alleen in huis achter bij zijn vader. Een paar jaar later lag zijn vader in het militaire hospitaal waardoor Roger alleen thuis was en wekelijks geld bij vader moest afhalen om eten te betalen.

Uiteindelijk na het studeren in het Atheneum in Antwerpen, is hij op 1 oktober 1957 naar de onderofficierenschool te Zedelgem gegaan om niet meer te moeten studeren. Dit viel hem echter dik tegen, want hij moest daar nog meer studeren dan in het Atheneum…J
Na hun studies hebben de twee zonen van Benjamin hun vader gevolgd naar de genie. We kunnen dus zeggen dat de familie Van kuyk bestaat uit geniaken.

Na Zedelgem heeft hij gekozen naar de genieschool in Jambes te gaan alsook Opleidings Centrum Genie.
Daarna is hij tussen 1959 en 1973 naar de 5de Companie Brug: Extra Wide Baily Bridge in Duitsland gegaan.
In de Koninklijke Miliaire School heeft hij als Bibliothecaris gewerkt van ’73 tot 76.

Vader is eveneens medestichter geweest om de Genie van Antwerpen op te richten.
Later is Roger medestichter geweest om de traditiezaal in Burcht tot stand te laten komen.

De 8 jaar in Duitsland is hard werken geweest, maar ze hebben nog meer fun en plezier gehad. Vele soldaten kwamen hem later opzoeken in zijn stamcafé ‘Las Vegas’, waar de weekends als hij thuis was, ook altijd 1 groot feest waren.
Toen er gevierd werd dat hij op 1 oktober 1960 drie jaar bij het leger was, is de liefde beginnen bloeien tussen Roger en Francine.

De beginjaren waren met ups en downs, maar plezier maakten ze beiden.
Er werd een muziekgroepje opgericht ‘The Saints’ en ze hadden optredens gedaan (zonder Franince want zij kan niet zingen) Er werden liedjes van The Platters en andere zangers gebracht.

Toen zijn vader op 26 oktober 1968 op zijn verjaardag overleed…is hij gestopt met het groepje.
Intussen waren er al trouwplannen gemaakt, en had hij zijn overplaatsing naar België gevraagd. En kwam hij bij de 5de Companie Brug EWWB te Burcht terecht.

Dan was er sprake om terug naar Duitsland te keren, maar verkoos hij om als Bibliothecaris in de Koninklijke Militaire School te gaan werken.

Maar eens genie, altijd genie…dus hij was heel gelukkig om bij het 11de genie in Burcht te gaan werken, waar hij tot zijn pensioen in 1995 is gebleven.

Ondertussen waren er ook andere activiteiten.
Door vele wandelingen in de Ardennen en Grotten van Han inspireerden hem om in alle grotten te kruipen en dan maar een speleoclub te stichten.

Hij was zo gekriebeld door de speleo microbe dat hij die sport 30 jaar heeft gedaan en tevens met enkele collega’s speleo een expeditie naar Indonesië heeft gemaakt. 

Echt fantastisch, bij thuiskomst, zat het vliegtuig vol met bruingebakken toeristen en zij zo wit als een aspirientje.

Bij de genie heeft hij ook deelgenomen aan de parasprongen te Diest, en het duiken en werken onder water in Burcht.

Dat alles nadat er nog twee kinderen werden geadopteerd uit India Ben en Kim, welke hen drie kleinkinderen geschonken hebben: Jasmijn, Harte en Jesse. Ze waren zijn grote trots en ze noemden hem dan ook Gekke Papi Grote Smurf.

Zijn zoon Ben zat bij de Olse atlethiek en deed aan veldcrossen, en hij was er steeds bij. Als pure ontspanning fietsten ze regelmatig samen met de mountainbike naar de camping in Olen. 

Toen dochter Kim naar het muziekatelier ging werd zijn liefde voor muziek weer aangewakkerd…Zijn droom ging in vervulling toen hij mee ging noteleer volgen. Hier leerde hij sopraan, alt, tenor en bas blokfluit spelen. Dan doen we er ook maar de klassieke gitaar bij, en zullen we ook nog maar een beetje zingen in het Ouderskoor Waelrant.

Gedreven door zijn passie voor muziek, heeft hij nog eens 2 jaar doedelzakopleiding gevolgd  en vervolgens nog minstens 6 jaar bij de Red Hackle Pipe Band gespeeld vol overgave.

Zijn tekentalent heeft hij van zijn vader geërfd: sinds zijn kinderjaren tekende en schilderde hij immers vele oorlogsimpressies en soldaten, wat later evolueerde in prachtige portretten die hij van zijn kinderen maakte.

De twee broers hebben beiden al enkele hartoperaties gehad. Met op dezelfde plaats vernauwingen, ook een erfenis van hun vader.

In 2015 is bij Roger een nieuwe hartklep gezet, volgens ziekenhuis complicaties – volgens ons met fouten waardoor hij in coma is beland.

Na weken in coma te liggen, is hij door het oog van de naald gekropen, en er wonderwel doorgekomen. Aan levenskwaliteit moest hij echter inboeten, een zware prijs die hij betaalde voor de chirurgische ingrepen met alle complicaties vandien.

Dag in dag uit, doorheen dik en dun, steunde zijn vrouw Francine hem onvoorwaardelijk.
Tot op het einde van zijn laatste strijd, heeft ze hem liefdevol ondersteund en verzorgd en alles gegeven wat hij nodig had om door elke situatie heen te komen. Hun huwelijk smeed een band die dezer dagen werkelijk uniek te noemen is.

Zoveel keren is hij kunnen ontsnappen aan de bombardementen ten tijde van de oorlog, na meerdere gevechten met zijn innerlijke demonen heeft hij op het laatst de strijdbijl moeten begraven, zijn zwak hart werd hem fataal. Na jarenlang vechten met zijn gezondheid is hij meerdere keren door het oog van de naald gekropen, maar was hij op het laatst helemaal op.

Zijn kleinzoon Jesse zegt dat papi 9 levens heeft…zoveel keren is hij werkelijk ontsnapt aan de dood tijdens zijn jonge leven tijdens de bombardementen en heeft zijn leven na zijn 50ste telken malen aan een zijden draadje gehangen tijdens en na elke hartoperatie met complicaties tot klinische dood aan toe.

Zijn leven is een getuigenis van moed en hard werken en zijn gezin in alles voorzien wat hij kon om hen het leven te geven wat hij hen wilde kunnen geven.  Van veerkrachtig opstaan na elke val, na elk hartfalen, na elke ziekte…

Hij leeft voort in onze harten, en inspireert ons blijvend in al wat we doen.