Op de tweede dag van mijn verblijf in het Zesde Gepantserde Gevechts Genie van de Cavalerie, begin oktober 1957, hebben wij elkaar voor het eerst ontmoet. Begin van een jarenlange vriendschap.

Aalmoezenier Jos Van Besien, een OSB Pater Benediktijn uit de mooie Abdij van Zevenkerken op een boogscheut van Brugge, was toen al een tijdje door zijn Oversten naar Kassel gezonden om de geestlijke gezondheid van de vele dienstplichtigen te verzorgen. Jonge mensen die voor het eerst vier tot zes maanden weg weg waren van huis. Maar ook voor de christelijke opvang van de Belgische families. In die tijd zover van huis. Reken maar Brussel-Kassel, bijna 500 km. Met de trein 10 tot 12 uren onderweg. Herinner u de DVT?  De dagelijkse verlof trein die om de vier dagen in de richting Kassel stoomde en terug naar Brussel-Noord.

Ik was toen Sgt Sectie Com in de B Cie in Block B van de Noordvaart Kazerne (soms gekend onder de naam Circus Noordvaart, maar dat is een ander verhaal).  In diezelfde block was ook de Kapel met Bibliotheek gehuisvest. In die kapel hebben wij, de Moeze en ik maar ook de vele jongen soldaten soms heel ersntige gesprekken gehad. Het was voor allen een rustpunt in het dagelijkse drukke kazerne leven. Als we tenminste in de kazerne verbleven. Want minstens om de zoveel dagen zaten we in de bossen boven de Fulda en of Weser. Ook Aalmoezenier Van Besien trok samen met de pioniers, zijn jongens, van het zesde op manoeuvers.

Stuk voor stuk bezocht hij de mannen op hun voorbereiding vernielingen. Stonden die in het slijk of water, hij stond er naast. Bij de bouw van ferries over de Weser sleurde hij mee aan de opbouw van de overzetmiddelen.
Kortom een goed mens, priester en aalmoezenier. Steeds klaar  om een soldaat in nood bij te staan.

Samen met zijn confrater Aalmoeznier Harens (in memoriam en padre in de Gete Kazerne, de kazerne van het 2 JP) organiseerde hij en was bezieler van de jaarlijkse mei-bedevaart naar het Pilgrims Ort Fulda. Op zo’n 25 km van de kazerne in Ober-Zwehren. Al zingend en bidden trokken wij te voet naar de Stad Fulda. Heel erg opgemerkt door de Duitse bevolking. Denk eraan, en dat nog maar enkele jaren na 40-45.

Elk jaar op 19 maart, ons beider Patroonheilige, vierden wij te samen met een lekkere maaltijd ergens in de Stadt Kassel weg van de kazerne.

Ik weet het  niet meer juist. Maar begin van de jaren 60 is hij plots weggeroepen door zijn Vader Abt om een pastor- en priesterloze parochie in Frankfurt uit de nood te gaan helpen.

Wij hebben hem tot ons groot spijt moeten zien vertrekken. Maar hij vertrok met grote verwachtingen naar die verre onbekende stad om daar de mensen te gaan helpen.

Maar Kazerne Noordvaart bleef een tijd verstoken van geestelijke en kristelijk hulp en
mistten toen ONZE Aalmoezenier.