HET WAPENSCHILD
   
 

Tegen het einde van de vorige eeuw, zochten de Belgen een logo, dat geldig moest zijn voor alle militaire instellingen in Duitsland. Weerom begon Krämer te tekenen, en weer bekwam zijn ontwerp, een adelaar in een eikenloverkrans de voorkeur.

Dit embleem prijkt op een steen aan de ingang van het kamp Vogelsang.

Bron: Een artikel uit de

 
       
         
     
 

De loverkrans in het wapenschild bevat twee soorten bladeren.
We hebben er ééntje te pakken...
Langs de betonnen tankpiste naar Dreiborn ondekte Frans deze bessenstruik. De ovale langwerpige bladeren en de bessen (bolletjes op de tekening) vertonen erg veel gelijkenis.
Vermoedelijk is dit een soort 'Vlierbes'...
wie weet beter?

Mensen nu ben ik zo fier als een gieter,
uitgerekend mijn oud (maar niet out)
leerkracht 'Jan Kohlbacher'
komt ons de oplossing aanreiken.
Vogelkers!
Omdat wij dit zo tof vinden plaatsen wij zij posting dan ook integraal.

Foto: Jean Claessens © 20060923

Beste Jean,

Dat twijgje met de smalle bladeren en de bessen, zou je ook moeten kennen. Voordat deze bessen rijpen zijn het "groene bolletjes" die wij gebruikten als munitie voor onze blaaspijpen. Deze laatste maakten we wel van de tak van de vlierbes, konden we gemakkelijk uithollen door het zachte merg te verwijderen. Maar onze munitie haalden we van de vogelkersstruiken en bomen. Bij u achter, in het bosje tussen de achtertuinen van de Koninginnelaan en de Acaciastraat, uw speelterrein, groeien ze nu nog. Dus volgens mij :Vogelkers. Een plant die met houtinvoer uit Amerika zou meegekomen zijn. Als de bessen zwart kleurden waren ze bitter-zoet. Maar toen aten we alles.
Overigens, mooie site.
groetjes
Jan
 


Amerikaanse Vogelkers

Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Amerikaanse_vogelkers

De Amerikaanse vogelkers of bospest (Prunus serotina) is in Nederland en België geïmporteerd en vanaf de jaren twintig van de twintigste eeuw als vulhout in de bossen aangeplant.

De struik treedt vaak plaagvormend op in storingssituaties, zoals op kapvlaktes, waar door mineralisatie van het strooisel en de humus, gevormd door afgevallen bladeren en dode takken, stikstof in de bodem vrijkomt. Daarnaast komt jaarlijks een hoeveelheid stikstof afkomstig van het verkeer en de landbouw in de meer natuurlijke systemen, zoals natuurbossen en duinen, terecht, waardoor ook de Amerikaanse vogelkers zich hier vestigt en zelfs tot een boom van 20 m hoog kan uitgroeien.

De Amerikaanse vogelkers bloeit van eind mei tot juni met witte bloemen. De bloemen zitten in trossen. De bessen hebben aan de voet een vastzittend kroontje, dat gevormd wordt door de achter gebleven kelkbuis.

Eetbaar: De kleine bessen zijn eetbaar. Dit zijn dus Amerikaanse kersen. Ze zijn enkel smakelijk wanneer ze rijp zijn; dan is de kleur zeer donkerrood, bijna zwart. Amerikaanse kersen zijn uit de hand eetbaar, weliswaar met een enigszins bittere smaak, maar zeer dorstlessend. Men kan er jam, sap e.d. van maken.

Er wordt wel vermeld dat Amerikaanse vogelkers giftig is. Wat hier bedoeld wordt is dat het blad en de pit inderdaad giftig zijn, wat bij gewone kersen eveneens het geval is. Het is dus sterk af te raden kersenpitten door te slikken.

 
   
     
    De Waarheid... niets anders dan de waarheid!

Foto: A.M.Liosi © 1991
  In het artikel van de Kölnische Rundschau is er sprake van een ‘Adelaar’… mispoes! Frans weet beter…

Destijds kwam de Förster (Boswachter) die verantwoordelijk was voor dit gebied regelmatig op de dienst eens binnen om probleempjes te regelen en gratis (of was het zware) koffie te drinken. Na enkele koppen koffie en evenveel koekjes verklapte hij ons, dat de populatie van deze vogels in de Eifel eigenlijk in stand gehouden werd vanuit Vogelsang.
De vogel bovenaan het wapenschild is het wapendier van de Eifel en meer bepaald de 'Rotmilan', ook wel 'Rote Milan' genoemd, in het Nederlands klinkt dat als 'Rode Wouw'. Nu is het zo dat die vogel een rare ... sorry ... zeldzame vogel geworden is en hij boven het terrein van Vogelsang nog de ideale levensomstandigheden heeft. De jongen die hier gemakkelijk groot werden vertrokken dan om ergens een eigen territorium te gaan zoeken.
Dus niks te ‘Adelaar’ maar ‘Rode Wouw’
en dat moet geweten zijn!

     
Rode Wouw      
       
Bron: http://home.hccnet.nl/r.goedegebuur/roofvog/rodewouwn.html      
       



  Nederlandse naam Rode wouw
  Wetenschappelijke naam Milvus milvus
  Familie Accipitridae - Havikachtigen
  Onderfamilie Milvinae - Wouwen
  Lengte Mannetje: 61 cm
Vrouwtje: 66 cm
  Spanwijdte Mannetje: 150 cm
Vrouwtje: 159 cm
  Gewicht Mannetje: 757 - 1045 gram, gemiddeld 912 gram
Vrouwtje: 977 - 1284 gram, gemiddeld 1119 gram
  Levensduur 26 jaar in vrije natuur
38 jaar in gevangenschap
  Verspreiding Europa, West-Azie, Noord-Afrika
  Biotoop Bosland, open terrein
  Prooidieren Kleine knaagdieren, vogels, zieke en dode vissen, en aas.
  Broedtijd Maart tot april.
  Aantal eieren 2 - 3, soms 4, zelden 1 of 5
  Grootte van ei 57 x 45 mm
  Broedduur 28 tot 32 dagen.
  Nesttijd jongen 45 tot 50 dagen.
  Opmerking De wereldpopulatie omvat niet meer dan 11.000 tot 13.000 paren
(cijfers van 1993).
     
Foto: A.M.Liosi © 1991