|
|
||
1 (BE) KORPS - KAMP VOGELSANG - STAANDE ORDERS - UITGAVE 1990 |
||
  |
||
  |
||
 |
||
  |
| Meestal
kwam men met vrachtwagens naar de Vuurdoop wegens tijdwinst, want te voet
was vanaf de blok Van Dooren toch zo ‘n 1,5 km. Op de parking was
het verzamelen geblazen en kreeg men zoals gebruikelijk voor iedere schietoefening
de nodige veiligheidsinstructies. Vervolgens werd dan de ‘RUN’
uit de doekjes gedaan. Iedereen op één rij naar het stalenhelmen
magazijn [6], de Pelotonscommandant in het midden en de Sectiecommandanten
verdeeld over het peloton. Minimaal 1 Onderofficier per 10 deelnemers. Als
de vuurleiding in de controletoren [1] de baan vrij gaf, ging het peloton
naar de vertrek loopgracht [2]. De loopgracht was tamelijk diep, men had
dan een soort opstap voorzien (paaltjes met een plank erop) als hulpje om
uit de gracht te kruipen. De vuurleiding gaf het bevel ‘Peloton maakt
u klaar’. Iedereen plaatste een voet op het opstapje en een hand op
de bovenste rondhoutenpaal om zich op te trekken. Het afgesproken vertreksein was een fluitsignaal van de pelotonscommandant wanneer dit weerklonk verliet iedereen gelijktijdig de loopgracht. En dan begon den oorlog! Meteen bij het verlaten van de loopgracht moest men laag tegen de grond blijven en al sluipend zich naar de 100 m. verder gelegen aankomst loopgracht [4] begeven. De geluidsinstallatie produceerde bulderende, knallende en ronkende geluiden, de 3 machinegeweren begonnen automatisch vanuit hun hutten [5] ratelende salvo’s af te vuren over de hoofden heen. Er werd daarbij daadwerkelijk oorlogsmunitie gebruik. Op ellebogen, knieën en voeten en met de neus bijna tegen de grond was het al sluipend een geschikt pad zoeken tussen omheinde springstofputten [3]. Natuurlijk wachtte de vuurleiding dat je ter hoogte was van zo’n springstofput om de TNT tot ontploffing te brengen. Ze trakteerden je dan met een hoop losse aarde op je donder. Is het de eerste keer dat je deze run uitvoert kan ik je verzekeren dat het je wat doet, dat getaktak en boem boem boven je hoofd en dan 100 m. sluipen, wat is dat ellendig ver. Het geweer in de plooi van je ellebogen, de stalenhelm die steeds afzakte voor je ogen, grrr! De adrenaline stroomde rijkelijk zij het van spanning of ergernis. Buiten adem viel je dan in de aankomst loopgracht. Naast je zat je makker eveneens wild te snuiven en hevig naar lucht te happen. De pelotonscommandant moest toezien dat iedereen aangekomen was alvorens hij weerom fluitend het vertreksignaal moest geven voor de ‘Aanvalsstormloop’. Idem dito als voorheen iedereen een voet op het opstapje en gelijktijdig uit de loopgracht springen als het snerpend fluitsignaal weerklonk. De 100 m. ‘Stormloop’ moest je snel al lopend overbruggen daarbij luidkeels oergeluiden produceren als afschrikmiddel voor de vijand. Nog hevig nahijgend verzamelen aan het magazijn om daar je stalenhelm in te leveren. Al slenterend keerde men terug naar de parking om dan hangend aan een sigaret de vreemde opgedane emoties te verwerken. Verdorie was dat een realistische imitatie van de oorlog! Ze noemen de schietstand 15 niet voor niets ‘Oorlogsvoorbereiding’. Het anders zo luidruchtig en onstuimig peloton was er even stil van geworden. De ‘Vuurdoop’ was achter de rug … het stemde tot nadenken. Het grote lawaai keerde pas ’s avonds weer in de kantine, waar de ‘Vuur-gedoopten’ zich nu echt soldaat voelde en het vuur rijkelijk trachten te doven met bier en/of cider. |
||||
 |
 |
 |
 |
||
 |
|||||
