| |
Aanschuiven voor een heerlijke maaltijd.
Zo
is het er weer eens van gekomen ...We zijn onze winterkwartieren gaan innemen
in Vogelsang.
Toen we ‘s nachts onze kazerne te Siegen verlieten was de weg naar
het station erg glad. Eigenaardig toch dat zo velen daar abnormaal last
van hadden. Het bier was nochtans niet goedkoper geweest op de vooravond
van de uittocht dan anders. Maar kom, hoe gaat het wanneer men uit het land
van drank en koekjes wegtrekt naar een plaats waar de hard gevroren sneeuw
een halve meter dik zou liggen, ... de eenzaamheid en de ontbering tegemoet.
Na de lange treinreis kwamen we dan het kamp binnen, om met stappen zwaar
en met de broodzak licht onze barakken op te zoeken. Het weer was ,,Vogelsangachtig".
Waarschijnlijk zou een weerkundig station moeilijk kunnen bepalen hebben
of het eigenlijk vroor of niet, juist zoals wij nauwelijks konden vaststellen
of we in modder of sneeuw liepen. Onze twijfel duurde echter niet lang;
de sneeuw begon bij hopen te vallen en toen het Bataljonscommando op verkenning
ging werd het bijna een ramp.
We citeren een waarheidsgetrouw verslag: . De jeeps stopten, de camionette
was al lang verplicht geweest het volgen van de kleine kolonne op te geven.
Iedereen stapte uit en te voet ging het naar de Klusenberg. Plotseling:
een vlijmscherp wind, bloemfijne sneeuw en … rillende mensen. Luitenant
C. zakte tot aan de dijen in de sneeuw, anderen vielen of wankelden, maar
twistten toch verder over
Het feit of de Klusenberg er nog stond of niet. In ieder geval, niemand
zag hem. Al met eens werd alle aandacht afgeleid door een wild weghuppelende
Infanteriemuts … de Korpsoverste was niet meer in kledij.
De refter waar de kapootjas noodzakelijk was.
|
|
 |
|
| |
|
Intussen
werd in het kamp het drastisch bevel uitgevaardigd dat ieder soldaat hier
met kapootjas aan naar de refter moest. Thuis doet men zijn vest af om
te eten en hier doet men er nog een pardessuken boven.
We moeten toegeven dat zo een kapootjas haar voordelen heeft. Warm is
het wel en als dusdanig kan niet gezegd worden dat het koelbloedigheid
aankweekt. De lederen vesten van de Zware Wapens zijn nochtans galanter.
Een Karabinier echter geraakt met alles verzoend.
De kantien
kreeg inmiddels zoveel klanten dat de cafebaas de eerste dagen zelfs de
tijd niet vond om zijn kitbag bij de C.Q. M.S. af te halen, wat er op
wijst dat de Karapatten op alle plaatsen hun goede zeden in ere houden.
De Zondagnamiddag
is er voor de soldaten, zoals meestal ‘s avonds in de week, Welfare-voorstelling.
Ons kader werd echter uitgenodigd op een demonstratie waar een ander Bataljon
het vergastte op een Compagnieaanval met steun van tanks. Het kader stelde
dat natuurlijk op prijs. Het doet immers altijd genoegen eens te zien
hoe een ander te werk gaat. De dag daarop was het een ander paar mouwen,
toen de Karabiniers zelf tot de aanval overgingen. Het weer leende zich
bijzonder voor bedekte operaties. Op vele plaatsen geraakten onze Piotjes
versteld In dikke pakken samen gewaaide sneeuw. Mensen, die gewoonlijk
alles overdrijven, vertelden zelfs dat ze onder de sneeuw hun weg moesten
zoeken.
De oriëntatie
geraakte helemaal in het honderd, toen een wilde storm opstak, en met
moeite geraakte de verst verdwaalde Compagnie in de eerste avonduurtjes
thuis. Geen wonder dat een handvol van de meest beproefden volgende morgen
een aanval deed op het goede hart van onze
Dokter. Een Karabinier weet uit elke toestand zijn nut te trekken.
En sneeuwen, en dooien … en vriezen dat het hier doet!
En in al die kou oefent de Karapat noch onder de leuze: “Meer zweet,
minder bloed."
Hier worden aanvallen gedaan en tactische terugtochten, waarbij men geen
beroep moet doen op ingebeelde, slechte terreinsomstandigheden. Hier vecht
de soldaat tegen de natuur in sneeuwhopen en waterplassen.
|
|
De plezantste
oefeningen zijn wel de schietoefeningen. Ook de Zware Wapens Compagnie
krijgt de kans haar materiaal te gebruiken.
De meest komische belevenissen van de dag, worden aan de gemeenschap medegedeeld
via het Bataljonsbladje, waaruit we een een stukje proza opdiepen:
Een Compagnie Karapatten zat even uit te blazen ter hoogte van de Avenue
de la Concorde. Een sectie ervan maakte zich klaar voor de oefening, “huiszuivering".
De Ploegcommandant had alle nodige inlichtingen gekregen en deelde deze
mede aan zijn mannen, er aan toevoegend dat allen juist diende te handelen
zoals hij zelf. Waarschijnlijk onder invloed van de mooie Lenia - de dochter
uit het hotel “Zum Trepchen" - schoot hij als een pijl naar
het hem toegewezen huis en dook door een raam van het gelijkvloers …
De eerste twee mannen die hem volgden deden net als hun
ploegoverste ... maar nummer drie blijft staan.
Zelfs de koude kan hen het lachen niet verleren.
Even
later kwam de aanvoerder te voorschijn ... daarna de twee anderen ...
U moet niet vragen hoe die er uit zagen: de vloer was uitgebroken... en
de drie heershappen waren rechtstreeks in de kelder terecht gekomen.
Er wordt geen onderscheid gemaakt bij de bedeling ...
's Avonds wordt er in de barakken gestookt om de duivels beschaamd te
maken en alle koude, nattigheid en mizerie worden vergeten.
ledereen doet zijn best en zo vliegen de dagen aangenaam voorbij. Stilaan
maken de Karabiniers zich klaar om hun oude legerstede op te zoeken …
|
|
